Wydanie odholowanego pojazdu na parking strzeżony
Wydanie
odholowanego pojazdu na parking strzeżony winno nastąpić niezależnie od
uiszczenia opłaty za jego holowanie i przechowanie na terenie
wyznaczonego przez starostę parkingu strzeżonego – wyrok Trybunału
Konstytucyjnego.
05
grudnia 2018 roku Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Rzecznika
Praw Obywatelskich w zakresie przepisów uzależniających wydanie
samochodu usuniętego z drogi od uprzedniego uiszczenia opłaty za jego
odholowanie i parkowanie na parkingu strzeżonym.
Rzecznik
Praw Obywatelskich zakwestionował konstytucyjność art. 130a ust. 5c
ustawy Prawo o ruchu drogowym w zakresie w jakim stanowi on, że pojazd
usunięty z drogi w wypadkach wskazanych w ustawie, pozostaje na terenie
parkingu strzeżonego – wyznaczonego przez starostę – aż do momentu
uiszczenia opłaty za jego odholowanie i parkowanie na tym parkingu.
Doszło również do zaskarżenia art. 130a ust. 7 pkt. 1 ustawy Prawo o
ruchu drogowym, na mocy którego wydanie pojazdu uzależnione jest od
okazania dowodu uiszczenia stosownej opłaty za odholowanie pojazdu i
jego przechowanie na terenie parkingu strzeżonego. Zdaniem Rzecznika
Praw Obywatelskich wskazane powyżej uregulowania są zbyt daleko idące w
stosunku do uprawień wynikających z prawa własności. Ponadto, brak
uiszczenia opłaty za odholowanie pojazdu oraz jego przechowanie nie może
powodować pozbawienia właściciela możliwości korzystania z rzeczy
stanowiącej jego własność.
Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny orzekł w sposób następujący: „Trybunał,
uwzględniając, z jednej strony, konieczność ochrony porządku
publicznego (wartości wskazanej w art. 31 ust. 3 Konstytucji), a z
drugiej strony, wagę praw właściciela, uznał, że ingerencja ustawodawcy w
prawo własności jest niewspółmierna do celu regulacji. Zdaniem
Trybunału, obowiązek uiszczenia opłaty za usunięcie i parkowanie pojazdu
– jako warunek wydania pojazdu – ma znaczenie drugorzędne dla
zachowania bezpieczeństwa w ruchu drogowym i szeroko rozumianego
porządku publicznego; ten cel zostaje zrealizowany przez usunięcie
pojazdu z drogi w sytuacjach wskazanych w art. 130 ust. 1 i 2 u.p.r.d. W
istocie ustawodawca miał na celu mobilizowanie kierowców do
niezwłocznego uiszczenia należności publicznoprawnych, służących
zapewnieniu faktycznych wpływów z tytułu opłat publicznych (w tym
wypadku do budżetów powiatów).
Trybunał
stwierdził, że zastosowany środek jest nieproporcjonalny w sytuacji,
gdy istnieją ustawowe instrumenty egzekwowania należności
publicznoprawnych (w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji). Ewentualne trudności w ściąganiu opłat za usunięcie i
przechowanie pojazdu nie są wystarczającym powodem ingerencji w prawo
własności. Tym bardziej, że ingerencja ta ma głęboki charakter. Trybunał
podkreślił, że do atrybutu korzystania z rzeczy tradycyjnie zalicza się
uprawnienia do posiadania rzeczy, do używania rzeczy, do pobierania
pożytków i innych przychodów z rzeczy oraz do dyspozycji faktycznych.
Prawo władania rzeczą, to podstawowe prawo właściciela. Korzystanie z
rzeczy jaką jest samochód wpływa także na możliwość korzystania z innych
konstytucyjnie gwarantowanych wolności i praw (przemieszczania się,
wolności działalności gospodarczej, wykonywania zawodu). W ocenie
Trybunału, efekty przyjętego rozwiązania są nieproporcjonalne do
ciężarów nałożonych na właściciela. Trybunał uznał, że ustawodawca
przekroczył ramy wyznaczone treścią zasady proporcjonalności
przewidzianej w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Przyjęte rozwiązanie, choć
przydatne, to nie jest konieczne dla osiągnięcia zakładanego celu
regulacji i stanowi nadmierny ciężar dla właściciela. W konsekwencji
narusza art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji postanowił odroczyć utratę mocy obowiązującej zakwestionowanych przepisów (tj. art. 130a ust. 5c u.p.r.d. w zakresie wskazanym w sentencji wyroku oraz art. 130a ust. 7 pkt 1 u.p.r.d.), o dziewięć miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw.
Zabieg ten umożliwi ustawodawcy wprowadzenie regulacji przewidującej
procedurę uiszczania opłaty, o której mowa w art. 130a ust. 5c u.p.r.d.
Odroczenie skutków orzeczenia jest niezbędne dla zapewnienia
niezakłóconego poboru opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów oraz
dla zagwarantowania stabilności systemu finansowania zadania powiatów w
tym zakresie.
Wyeliminowanie
normy uzależniającej wydanie pojazdu od uprzedniego uiszczenia opłaty
za jego usunięcie i parkowanie nie oznacza zwolnienia właściciela
pojazdu z obowiązku uregulowania stosownych należności, będących
dochodem budżetu powiatu.”
Sygn. akt: K 6/17
Źródło: http://trybunal.gov.pl/postepowanie-i-orzeczenia/komunikaty-prasowe/komunikaty-po/art/10398-prawo-o-ruchu-drogowym/
Komentarze
Prześlij komentarz